کارکرد سازمانهای بین المللی در حمایت از اموال فرهنگی

حفاظت و پاسداشت از سرمایه های تاریخی و فرهنگی،که نشان از سوابق علمی، پیشرفتهای صنعتی و هنری، روابط حقوقی، ارتباطات سیاسی، برخوردهای اجتماعی، منازعات، مذهب وآداب و رسوم اقوام گوناگون در جامعه جهانی دارد، اقدامی ضروری در حفظ هویت هر ملتی است. مضاف بر آنکه آثار مذکور می توانند میراث مشترک فرهنگی بشریت محسوب شوند، بر همین مبنا حفاظت و نگهداری از آنها، حق و تکلیف همه مردم جهان است. از نیمه دوم قرن بیستم به این سو، حقوق بین المللِ حمایت ازاموال فرهنگی به ویژه از طریق معاهدات و کنوانسیونها توسعه یافته است. جامعه بین المللی در چارچوب سازمان ملل متحد و موسسات تخصصی وابسته به آن همچون یونسکو و دیگر سازمانهای بین المللی تلاش کرده اند تا در زمان صلح یا جنگ، آثار تاریخی و فرهنگی را از گزند بلایا یا حوادث انسانی و طبیعی محفوظ نگه دارند. در همین چارچوب، دیگر سازمانها نیز (همچون آیکوموس) در حفاظت از آثار تاریخی و فرهنگی اقدامات قابل توجهی را انجام داده اند و موجد تدوین و توسعه مقررات خاصی در این حوزه بوده اند. علاوه بر اینها دغدغه و توجه جهانی که معطوف این مواریث است نشان از علاقه به فرهنگ نیاکان هر ملتی است و این موضوع به درک و اجرای قواعد و قوانین بین المللی ایجاد شده در این زمینه کمک شایان توجهی می نماید. ضرورت توجه به این موضوعات با عنایت به این واقعیت روشن تر می گردد که جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری با تاریخ کهن و سرزمینی که در آن، اموال و آثار برجسته فرهنگی و تاریخی متعددی قرار دارد، کانون توجه علاقمندان به پاسداشت میراث فرهنگی در سراسر جهان می باشد.